Vandaag ging de hele groep kanoën, een makkie, dachten Jasmijn en ik. Jasmijn had het immers al vaker gedaan. Er zaten een paar stroomversnellinkjes in maar dat mocht geen probleem vormen. Dus wij vol goede moed op pad, maar ergens tijdens de tweede versnelling ging er iets in de coördinatie of uitvoering fout waardoor onze kano vol met water raakte en balancerend in de stroming bleef haken op een steen. Al onze pogingen om hem los te krijgen mochten niet baten.
Maar gelukkig kwamen daar onze redders in nood Eduard en Ruud. Dapper kwamen ze onze kano losmaken waarna we de tocht helemaal doorweekt en met wat extra ballast voort konden zetten. Tijdens dit tragische ongeluk hebben mijn mooie gifgroene trui en een pak appel - perzik drank helaas het leven gelaten.
De volgende twee stroomversnellingen waren minstens zo spannend maar gingen gelukkig wel overwegend beter. In die zin dat we niet te water raakte.
Uiteindelijke bereikten we kleumend van de kou het eindpunt om aldaar te horen dat we niet de enigen waren die ten prooi waren gevallen aan de bloeddorstige stroomversnellingen van de Veght.
Mario van der Raaf
